Intrigerend

Ik praat veel over voedselveiligheid, dat zal niemand verbazen. En ik praat veel over testen in verband met voedselveiligheid. Ook niet heel vreemd. In die gesprekken valt me wat op: het verschil in benadering van dit onderwerp bij mijn gesprekspartners. 

Aan de ene kant van het spectrum zitten de bedrijven met een duidelijke visie. Zij voeren een beleid waarin de veiligheid voorop staat. Ze testen vaker dan wettelijk verplicht is, hebben de risico’s in kaart gebracht en acteren daar actief op.
Aan de andere kant zitten de bedrijven die voedselveiligheid meer kostengedreven benaderen. En dan met name gericht op het zo laag houden van die kosten. Ze nemen de hoogstnoodzakelijke wettelijke maatregelen, maar doen niet meer dan dat. Op zich is daar niets mis mee.  Laatst zei zo iemand tegen mij: “Wat levert méér testen me op? In ieder geval wordt de kans daardoor groter dat ik wat ontdek. Dan moeten we daar natuurlijk wat mee. Maar wat? Het betekent hoe dan ook een hoop rompslomp.”

Dat zet me aan het denken. De wetgever verplicht bedrijven om veilige producten op de markt te brengen. Daarvoor is doelwetgeving ontwikkeld. Het staat bedrijven vrij om te bepalen hoe ze het doel bereiken. Het niet-behalen ervan kan resulteren in een doemscenario. Gaat het over kosten, of over voedselveiligheid? 

Het blijkt dat zélfs na een recall veruit de meeste bedrijven met een kostengedreven aanpak omtrent het borgen van de voedselveiligheid, hun gedrag niet veranderen. Ze lossen de problematiek van het moment op en gaan over tot de orde van de dag. Gaat het kort na de eerste keer een tweede keer mis, dan verandert er doorgaans wél wat. Dat intrigeert mij.

Hoe zit dat bij jou? Zijn de keuzes die je maakt rondom het borgen van de voedselveiligheid gedreven door kosten(reductie) of gebaseerd op een visie?

Pieter Vos
Directeur Nutrilab