Column Judith Witte: Veranderende (voedsel)patronen

Is het de klimaatverandering? Stond de wind dit jaar anders? Of is het gewoon toeval? Er zitten deze nazomer opvallend veel sprinkhanen in onze tuin. En niet alleen daar, want ze springen net zo makkelijk naar binnen, hups, helemaal zelfstandig onze keuken in. “Zal ik jullie vangen en dit keer eens níet buiten zetten?” vraag ik aan een tweetal dat tegen het plafond geplakt zit. “Ik zou jullie kunnen roosteren, kruiden en opeten…” Ze lijken niet erg gevoelig voor mijn dreigement. Ikzelf trouwens ook niet. Garnalen? Heerlijk. Mosselen? Verrukkelijk! Sprinkhaan of meelworm… ik durf het heus wel. Heb ze bij gelegenheid ook gegeten, net als mier en bijenlarve trouwens. Maar erg warm loop ik er nog niet voor. Ik wil best veranderen. Maar nu nog even niet.

Dát ons consumptiepatroon zal veranderen, en al verandert, staat als een paal boven water. We eten nu anders dan onze opa’s en oma’s, anders dan in de Gouden Eeuw, en anders dan in de Middeleeuwen. Soms raakt de natuurlijke cadans van verandering in een stroomversnelling: daar zitten we nu middenin. Soms ontstaat er opeens een wervelwind: een hype. Kenmerkend aan de hype is dat iedereen als een kip zonder kop een zeker doel achterna begint te jagen, maar al rennend in de ratrace naar succes uit het oog verliest wát dat doel ook al weer was. 

Ikzelf had trouwens ook een beetje te veel gerend. ‘Zou het overbelasting kunnen zijn?’ vroeg de fysio voorzichting. ‘Tuurlijk niet’, dacht ik eigenwijs. “Zou kunnen…’ hoorde ik mezelf hardop toegeven. Het was tijd voor een pas op de plaats, letterlijk en figuurlijk. Even (relatieve) rust nemen om te bedenken: wat was ook al weer mijn doel? Gelukkig was het vakantie, dus het mocht van mezelf. Tijdens de vakantiewandelingen in de bergen stonden we voor ontnuchterend simpele keuzes: welk pad zouden we nemen? De kortste? Of was die té uitdagend? Of die wat langere route? Sneller misschien omdat er minder obstakels lagen, en zeker zo mooi. In de rustige cadans van het wandelen waaierden mijn gedachten uit, zag ik de dingen en de wereld in een ander perspectief, en werd weer helder wat ik wilde, en waar naartoe. 

Soms moet je uit de ratrace stappen. Even stilstaan bij waar je nou eigenlijk mee bezig bent. Weet je nog welk doel en welke dromen je najaagt; met je product, je bedrijf, jouw mensen? Soms geeft stilstaan de ruimte om te zien welk pad je wil bewandelen om dát doel, jouw droom, te bereiken. 

Judith Witte
[email protected]