Dit jaar zag mijn vakantie er anders uit dan anders. Niet drie weken naar een stacaravan, maar een week zeilen in Kroatië en hiken in Zweeds Lapland. Ik ontdekte nieuwe vormen van vakantievieren. Terug naar de basis; met een rugzak op m’n rug en een eigen tentje, volledig self supporting de wildernis in.
Ik kon aansluiten bij een groep van de politie van Noord-Holland. ‘Hoe kom je daar nou weer terecht?’ hoor ik je denken. Gewoon, door netwerken. Ik gaf me dankzij een vriendin (werkt bij de politie) op voor de Fjallraven Classic. Die tocht werd gelopen door de Nederlandse stichting Hiking and adventures, met roots bij de politie. Zij hadden nog een plekje voor me vrij in hun groep.
110 km in vijf dagen over barre rotspaden in Zweden. Leuker dan op asfalt lopen. Zulke paden zoek ik wel vaker op, maar niet 25 km per dag. En niet met 18 kilo op de rug; dat is andere koek. Tijdens zo’n tocht kom je veel over je zelf te weten. Kan ik het? Heb ik genoeg getraind? Vind ik het wel leuk? Uiteraard zijn er altijd momenten dat je denkt: ‘waarom doe ik dit?’ Dan is het voetje voor voetje doorgaan, want je moet het echt zelf doen. Er is niemand die je even een stukje op de rug meeneemt.
Trots op mezelf kan ik zeggen dat ik het heb gehaald. Ik heb zelfs zó de smaak te pakken dat ik me al heb ingeschreven voor de wintereditie in april (knettergek, volgens mijn familie). Dit keer op sneeuwschoenen, maar niet in een tentje.
Ik heb leuk contact gekregen met www.Hiking-adventures.nl. We zijn al aan het kijken wat we kunnen organiseren voor de OSV: uitdagend, buiten, zonder al te veel coronabeperkingen. Wordt vervolgd!
Saskia Stender
Bron: Vakblad Voedingsindustrie 2021