Column Judith Witte: Dromen najagen

Later als ik groot ben, word ik… “brandweerman, rechercheur, topvoetballer”, zeiden de jongens. “Dokter, stewardess, juf”, antwoordden de meisjes. “Schrijver”, droomde ik als 8-jarige. 

Dromen zijn er om na te jagen. Ik schreef dat het een lieve lust was. Gedichten, verhaaltjes en dagboeken vol. Impulsief deed ik eens mee aan een columnwedstrijd van de Viva. Ik won de derde prijs. ‘Ooit wil ik een keer een boek schrijven’ stond boven het interviewtje bij die allereerste échte publicatie. Het duurde even, maar nu is het dan zover: mijn eerste boek The Future of Food, dat ik samen met Adjiedj Bakas schreef, is geboren! 

Ik had, en heb nog steeds, de mazzel om precies dát te kunnen doen (en worden) wat ik wilde. Niet iedereen heeft dat geluk. Lang niet iedereen weet bijvoorbeeld precies wat-ie wil. Dat blijkt wel uit de talloze jongeren die tegenwoordig ‘een tussenjaar’ nemen; een jaar waarin ze hopen het antwoord te vinden. Sommigen leunen daarbij genoeglijk achterover en denken dat het antwoord ze wel komt aanwaaien. Mis poes!

Of je de kans krijgt om je dromen te verwezenlijken, hangt ook af van de omstandigheden. Of je ze kan én mag pakken. Nu is dat in Nederland nog steeds behoorlijk goed geregeld, al vertoont deze werkelijkheid steeds meer rafelrandjes. Zo bereikt het antidiversiteitsbeleid - dat Trump in januari via twee decreten vastlegde - nu ook Europa. Europese bedrijven die voor de Amerikaanse overheid werken, moeten een eind maken aan hun diversiteitsbeleid, zo verordonneert de president. Dat is niet alleen een onaanvaardbare inmenging van Amerika; het botst ook aan alle kanten met onze Nederlandse waarden én wetgeving. Maar wat doe jij, als jouw cateringbedrijf - door niet aan zijn grillen mee te werken - een grote order misloopt? 

En dan is er dat ándere heikele punt: het personeelstekort. Arbeidsmigratie leek lang dé oplossing voor de krapte op de arbeidsmarkt, maar daar staat dit kabinet niet langer achter. Wetten die de migratiestroom moeten inperken, worden aan alle kanten aangescherpt; en dat is goed als het erom gaat deze mensen (die net als jij vaak grote dromen koesteren, bijvoorbeeld over een beter leven en inkomen) te beschermen. Jaarlijks worden naar schatting zo’n tweeduizend mensen, vooral arbeidsmigranten, slachtoffer van arbeidsuitbuiting. Tegelijkertijd stellen de maatregelen arbeidsintensieve sectoren, zoals de voedingsindustrie, voor grote uitdagingen. 

Oplossingen zijn er; daar geloof ik heilig in. Die vind je alleen níet door achterover te leunen. Dromen over een mooie en betere toekomst is leuk, maar vergeet niet dat ‘dromen najagen’ en ‘kansen pakken’ acties zijn. Dóe iets. 

Judith Witte
[email protected]