75 jaar vrijheid

Daar zit je dan, ineens thuiswerken met het grootste deel van Nederland. Dat is even aanpassen.

De focus ligt anders… je mist de vrijheid om te gaan en te staan waar je wil. Indien mogelijk moet je thuiswerken. Dat is mogelijk, dus voel ik me als werkgever ook verplicht dat te doen. Moet je nu ineens ook zorgen voor je ouders, en heb je nog een paar pubers thuis; dan is het moeilijk om de focus te houden… 

Gedwongen thuiszitten geeft je wel de rust om te reflecteren en je bedrijf(sprocessen) eens goed onder de loep te nemen. Ik probeer al jaren paperless te werken op kantoor. Dat lukte nooit. Nu, thuis, achter een bureau waar ik veel minder ruimte heb, mijn eigen prullenbak moet legen en daardoor met mijn neus op het papierverbruik wordt gedrukt, lukt het ineens wel… Dat zie ik dan maar als winst in deze periode.

Ik maak geen reiskilometers, dat is nog goed voor het milieu ook. Alternatief: videobellen. Dat werkt prima. Ook heel goed om, naast het boodschappen brengen, dagelijks contact met ouders te houden. Zij mogen helemaal niet meer naar buiten, dan wordt je wereld wel erg klein. Binnenblijven, dat hoeft in Nederland al 75 jaar niet meer.

Dat zet je aan het denken. Wat als het straks weer normaal wordt? Vervallen we dan weer in onze oude gewoonten? Of kan ik een paperless office vasthouden, minder kilometers maken en vaker de (video)telefoon pakken? Blijf ik dagelijks mijn ouders bellen of denk ik ‘ze redden zich wel weer’?

In ieder geval ga ik straks met volle teugen genieten van mijn vrijheid!

Saskia Stender