ver·pak·ken

ver·pak·ken (verpakte, heeft verpakt): ‘in een omhulsel doen, tot een pakje maken’, definieert Van Dale. Was het maar zo simpel. Verpakken gaat over de vorm, materiaalkeuze en logistiek. Over het etiket, voedselveiligheid en marketing. Over automatisering, intelligente sensoren, de wijze van conserveren en gebruiksgemak. En natuurlijk over biobased, hergebruik en recyclebaarheid. 

Recyclen en hergebruik is broodnodig. Zeker als we de doelstellingen die de overheid voor een circulaire economie heeft gesteld, willen halen. Maar het gaat niet zonder problemen. Zo is er nog steeds veel te doen rondom MOAH en MOSH, de mogelijk kankerverwekkende stoffen die voor een belangrijk deel afkomstig zijn uit inktresten in gerecycled papier, waarvan weer veel productverpakkingen gemaakt zijn.

De EU is bezig met het opstarten en uitvoeren van een monitoring van voedingsmiddelen en verpakkingen op MO. De resultaten van het onderzoek, nodig voor nadere Europese besluitvorming, laten voorlopig nog op zich wachten. Eventuele wettelijke normen zijn op korte termijn dus niet te verwachten. 

Net als bij de aanpak van voedselfraude, is het Nederlandse overheidsbeleid hierin duidelijk: ‘Het is aan de producenten van voedingsmiddelen om na te gaan of hun producten verontreinigd zijn met MO, wat de bron daarvan is en of het gebruik van één van de bedoelde verpakkingsvormen het probleem zou kunnen oplossen,’ aldus minister van VWS Edith Schippers. Dit wordt goed opgepakt; Het Kennisinstituut Duurzaam Verpakken, een initiatief van overheid en bedrijfsleven, laat weten dat een onderzoeksteam zich dit jaar gaat buigen over het probleem van migratie/contaminatie door het toepassen van oud papier en karton in de voedingsmiddelenindustrie. En hoe vervuiling door inkten en minerale oliën kan worden teruggedrongen door betere recyclingprocessen. 

Iet anders. Verpakken is volgens Van Dale ‘in een omhulsel doen’. Dat klopt als een bus. Maar ik zou er aan willen toevoegen: ‘ …waarbij je er rekening mee houdt dat het product er ook weer uít moet’. Zo blijft het hilarisch om het gevecht te zien tussen mijn dochter en de vacuümverpakking rondom een komkommer. Bij de ketchup moet ik, voor het toegang krijgen tot de saus, eerst de dop eraf draaien en een afsluitstripje zien te verwijderen. Het lipje is te kort en te glad, het stripje plakt té goed. Wat een gehannes. En hoewel de verpakking van gesneden salami aangeeft ‘hier openen’ weet ik uit ervaring dat ik beter gelijk een schaar kan pakken. Dan denk ik: ‘jongens, dat moet toch beter kunnen!’ In Japan weten ze het al, ik daag jullie uit.

Judith Witte
 
[email protected]