Sneeuw, een witte wereld. Ik kijk uit het raam en zie een ongerept laken van sneeuw op het platte dak. Prachtig, nog helemaal aan te passen naar mijn eigen wensen.
Ik kan een sneeuw-engel of een sneeuwpop maken, mijn voetsporen achterlaten of helemaal niets doen.
Dat laatste is natuurlijk geen optie. Niets doen.
Stilstand is achteruitgang. Nu de markt weer aantrekt, op alle fronten, wordt pijnlijk duidelijk wie heeft stilgestaan.
Tijdens de crisis is veel in het personeelsbestand geschrapt. Wie er vaak als eerste uitvliegt? De marketeer natuurlijk, want die kost alleen maar geld. De overgebleven medewerkers krijgen extra taken, en moeten ook de marketing er maar bij doen. Dan kun je een pareltje treffen, iemand die er feeling voor heeft, maar meestal blijkt het vooral verzwaring van de toch al hoge werkdruk. Marketing hangt er wat maar bij om niet van de kaart te verdwijnen.
Nu we weer in de lift zitten, blijft het vakgebied een ondergeschoven kindje. “Het gaat toch goed zo?” klinkt het. “Waarom weer een marketeer aannemen; we hebben toch een website? Ze vinden ons wel.”
Helaas. Je kunt de mooiste producten maken, maar als je dat niet goed communiceert, wie weet dat dan? Het blijft een belangrijk onderdeel van de bedrijfsvoering. Communiceren. En wel met de kennis van nu. Creatief zijn, verhalen vertellen en blijven werken aan je naamsbekendheid. Onder de aandacht komen en blijven!
Ik heb mijn besluit genomen, ik ga een sneeuw-engel maken en maak met voetsporen een pad ernaar toe om mijn klanten op het goede spoor te zetten.
Saskia Stender
Bron: © Vakblad Voedingsindustrie 2017