Column Judith Witte: Happenteller

Bzziep-bzziep doet mijn horloge. Ik werp een blik op het schermpje. Het getal 10.000 licht op. Waarschijnlijk gaat er ook bij jou nu een lichtje branden. (Ja, het is de stappenteller.)

Mijn horloge is súpersmart. Hij weet hoeveel hoogtemeters ik heb gemaakt bij mijn hardlooprondje, hoe snel ik heb gezwommen, hoever ik heb gefietst en wat mijn hartslag is. Ik krijg er berichtjes op binnen en er staan ontelbaar veel liedjes op, die ik met mijn bluetooth oortjes snoerloos naar mijn oren kan transporteren. ’s Morgensvroeg vertelt-ie me of ik kalm of onrustig heb geslapen, en middels een getal van 0 tot 100 informeert hij me of ik na zo’n nacht goed ben opgeladen (al werkt dat soms averechts: …denk ik best uitgerust te zijn, krijg ik een score 40. Dan voel ik me gelijk brak.) Geregeld gaat het ding zelf even aan de stroom natuurlijk, zodat ik (oja dat kan-ie ook) er de tijd op kan blijven zien. Zou je me nu filmen en dat filmpje naar mijn vijfentwintig jaar jongere ik sturen, dan zou ik toen zeker gedacht hebben dat ik in Star Trek was beland. Maar het kán gewoon. Ik realiseer me iets beschaamd dat ik me er niet eens meer om verwonder. Niet écht. Data, data en nóg meer data - in combinatie met ultra-slimme ‘devices’. We kunnen niet meer zonder. Niet in ons dagelijks leven, en niet in en op ons werk.

Naast de bekende stappenteller is er nu trouwens ook een ‘happenteller’. Dat berichtje riep bij mij dan weer wél verwondering op (mede omdat ik het zo’n leuk woord vind.) Bij voedingsonderzoek, bijvoorbeeld naar de snelheid waarmee voedsel wordt gegeten, filmen onderzoekers hun proefpersonen terwijl ze eten. Daarna noteert iemand handmatig alle hap-, kauw- en slikbewegingen. Een tijdrovende klus, vooral als je veel proefpersonen moet analyseren. Onderzoeker Michele Tufano ontwierp software om met een computer te analyseren hoe mensen eten. Daarvoor maakt hij gebruik van open source-software voor gezichts­herkenning, die een 3D-masker over het beeld van het gezicht heen legt (de techniek die ook achter de filters van Instagram of Snapchat zit). Op basis van een driemensionaal grid bepaalt de computer of iemand een hap neemt. Slim!

Tijdrovende, zware, saaie én heel ingewikkelde klussen zijn voer voor automatiseerders, programmeurs, machine- en robotbouwers. Je ziet ze denken: ‘Dat kan anders! Makkelijker! Lichter! Beter! Efficiënter!’ waarop ze wild gaan Willywortelen. In deze editie lees je over de slimme oplossingen en waanzinnige innovaties die uit dergelijke brainwaves zijn ontstaan. Maar ook over de knel- en aandachtspunten. Lees en … verwonder u!

Judith Witte
[email protected]