Column Judith Witte: Een lastige operatie

Ik ben onthand. Dat komt door een operatie aan mijn voet. Sinds de chirurg daar in heeft zitten snijden, beweeg ik me voort op krukken, onder iedere arm één. Probeer dán maar eens een kop thee van de ene naar de andere plek te vervoeren. De pijn viel de eerste dagen reuze mee, maar het compleet afhankelijk zijn van anderen; dát is afzien voor mij. 

Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik een berg aan pijnstillers had meegekregen, aangevuld met een boekwerk aan bijsluiters. Voor de grap besloot ik daar twee dagen ná de operatie eens wat in te bladeren, veel meer kon ik toch niet doen. Ik las over verminderd reactievermogen, suf zijn en slaperig voelen. Gááp. Check. Verstopping. Check. Hallucinaties en verwardheid. Uh… is daar iemand? Nee?  

Een week later ging het al beter. Ik besloot mij naar onze altijd gezellige OSV-winterbarbecue te laten vervoeren. Ik dronk 0.0 bier, dat anno 2024 de status ‘bier-substituut’ volledig is ontstegen. Nou ja, eerlijk is eerlijk; ik dronk het ook omdat pijnstillers en alcohol niet goed samengaan. En omdat het supergoed past bij een veelgemaakt goed voornemen. ‘Wat heb jij nou?’ vroegen mijn mede-barbecuers die avond, met een bezorgde blik op mijn voet in sexy verbandschoen. “Dit zijn de gevolgen van piekbelasting,” antwoordde ik. Piekbelasting klonk als een bekend probleem. De bezorgde gezichten veranderden althans steevast kort in een pijnlijke grimas. 

Als hardloper had ik de pijntjes die mij waarschuwden voor overtraining en overbelasting van spieren en banden stoïcijns genegeerd. Ik dacht dat ik energie voor tien had! Het stevig verzwikken van mijn enkel (de fatale piekbelasting) had een scheurtje veroorzaakt in een belangrijke pees. In mijn hardlopers appgroep deelde ik mijn verhaal. Door de gladheid waren er diverse leden onderuit gegaan. Iemand had daarbij zijn enkel ernstig verzwikt. Iemand opperde dat-ie al snel weer de paadjes op kon als hij z’n voet maar goed zou intapen. ‘Nee! Doe dat vooral niet!’ schreef ik. Ik gaf eerlijk toe in welke valkuil ik was gestapt. Eén waarvan ik weet dat veel sporters die maken: ‘Stop met negeren en blind doorgaan!’ schreef ik. ‘Ga voor duurzaam herstel.’ Als ik maar één mens kon overtuigen het ánders aan te pakken, was ik al blij. 

Piekbelasting. Verstopping. Afhankelijk zijn. Misschien waren het postume hallucinaties, maar ik zag overal parallellen met de huidige energieproblematiek en de netcongestie. We willen wel verduurzamen, maar hóe? Wat we nodig hebben zijn (naast briljante oplossingen) eerlijke verhalen. Door gemaakte blunders met elkaar te delen, kunnen lastige operaties voorkomen worden en zijn we uiteindelijk allemáál minder onthand. Op dezelfde voet doorgaan is geen optie.

Judith Witte
[email protected]