Soms denk ik wel eens, ‘ik had een vak moeten leren’. Een beroep wat je kunt automatiseren. Zodat ik me bezig kan houden met de grote (creatieve) lijnen en de routine kan overlaten aan een robot. Ik vind het namelijk heerlijk om met relaties te praten, om van elkaar te leren, en creatieve oplossingen te bieden voor - in mijn geval met name- communicatie. Maar waar ik een hekel aan heb, en vaak geen tijd voor, is om na het gesprek een uitgebreid verslag te typen.
Wat nu als je drie tot vier gesprekken op een dag voert? Ik hoor van veel relaties dat dat in de praktijk betekent dat je na het avondeten thuis nog even de laptop open moet klappen om de verslagen in je eigen tijd te maken, want morgen staan er weer 3 gesprekken in de planning. Weet je dan nog wat je met wie hebt besproken? Grotendeels wel, maar niet alles! Ik liep daar ook tegenaan.
Na een lange dag ben je ook al niet meer zo scherp. Als ik in de auto zit, tussen twee afspraken in, raast het gesprek nog door mijn hoofd. Dan zet ik mijn telefoon aan. Ik druk op de microfoon op het toetsenbord en vertel alles aan mijn telefoon. Af en toe klik ik even op ‘opslaan’. Als ik terug ben op kantoor, staat het gespreksverslag netjes uitgetypt voor me klaar. Ik sta versteld van het zelflerend vermogen en hoe weinig schrijffouten er in de tekst zitten. Zelfs de grammatica is bijna perfect. Over smart gesproken.
Saskia Stender
Bron: © Vakblad Voedingsindustrie 2019