Judith Witte: over stemmetjes smoren en je stem laten horen

“Daar ga ik naartoe hè…!” Ik hoor een lichte paniek in de stem van mijn middelste. Ze zou verheugd moeten klinken nu ze haar eerste zonvakantie - zónder ouders - heeft geboekt, maar het ingestorte dakterras van de Medusa Club stemt niet vrolijk. Mijn hart gaat uit naar de slachtoffers.

We waaieren als gezin deze zomer voor het eerst onafhankelijk van elkaar uit naar alle uithoeken van Europa: naar Mallorca dus, en naar Frankrijk, België en Zweden. Ik wuif mijn moederzorgen weg. De kans dat er opnieuw een pand instort, zou wel héél toevallig zijn. Bovendien, hier in Nederland kan zoiets ook zomaar gebeuren; als je onverhoeds een parkeergarage in- of uitrijdt bijvoorbeeld. Een stemmetje in mijn hoofd somt wat potentiële catastrofes op: de camping wordt weggevaagd door een overstroming. Er breekt brand uit in hun hotel… Ze breken een arm, been of kleine teen… Ik spreek mezelf vermanend toe: Kom op zeg, maak je niet zo’n zorgen!

Vorig jaar liep ikzelf in de vakantie een vervelende blessure op aan mijn voet. Vet balen, maar gelukkig geen doodsvonnis. Dat was het zelfs in de prehistorie niet geweest. Waarom niet? Omdat wij mensen sociale wezens zijn: we zorgen voor elkaar. Daarom konden en kunnen we nog steeds prima overleven met een zwaar verstuikte enkel en/of een gescheurde pees. Ik wil erop vertrouwen dat er voor mijn kroost, straks in het buitenland, ook een sociaal vangnet klaarligt. Mocht dat nodig zijn.

Inmiddels ben ik weer aardig mobiel. Ik verheug me op wandelingen in de Alpen; een ultiem oplaadmoment. De meeste Nederlanders (61%) vieren samen met mij hun vakantie in Europa; slechts 13% lijkt de vakantie op een verdere bestemming buiten Europa te vieren (aldus Het Nederlands Bureau voor Toerisme en Congressen). Toch hoor ik daags voor de verkiezingen voor het Europees Parlement dat mensen níet gaan stemmen: ‘Europa? Dat is te ver van mijn bed!’ Vreemd toch? Zóveel Nederlanders spreiden deze zomer juist in een Europees land hun (vakantie)bedjes! 

Ik vind het zorgwekkend en kortzichtig om te denken dat wij in Nederland het vluchtelingenbeleid, de arbeidsmigratie, het energievraagstuk en het voedselvraagstuk wel even alléén kunnen oplossen. We hebben elkaar in Europa keihard nodig! We moeten met elkaar investeren in veilige, solide gebouwen, in brandveiligheid, in voedselzekerheid en voedselveiligheid. En echt niet alleen omdat dat moet van een wetgever - al is dat handig voor een gelijk speelveld - maar vooral omdat het over de veiligheid van onszelf, onze medemensen en de toekomst van onze kinderen gaat. Omdat we gewoon met z’n allen voor elkaar moeten zorgen.

Judith Witte
[email protected]