Judith Witte: Hoe meer ik leer, hoe meer ik besef wat ik níet weet

Eigenlijk wilde ik op deze plek schrijven over de stikstofcrisis. Want het terugdringen van de stikstof zal de bouw, vooral in regio’s met veel uitstoot, ernstig gaan hinderen of vertragen. Om wat zinnigs over een lastig onderwerp te zeggen, wil ik me altijd grondig inlezen. Maar het is te veel. Te complex. Daar komt bij dat op het moment dat deze editie naar de drukker gaat, het kabinet de stikstofplannen nog aan het bespreken is. Pas begin oktober wil minister De Jonge definitieve afspraken maken met provincies over de verdeling van de bouwproductie; hij weet het blijkbaar allemaal ook nog niet zo goed. 

Ik weet ontzettend veel niet, dat is het leuke van mijn vak. Continu leer ik dus nieuwe dingen. Dan weer duik ik in de wereld van de microbiologie en voedselveiligheid, dan weer in de mogelijkheden van nieuwe eiwitten. Afgelopen maand dompelde ik mezelf onder in het wel en wee van de bouwsector. En er valt altijd wat nieuws te ontdekken. Kennisontwikkeling staat nooit stil.

Afgelopen herfst besloot ik weer eens wat te bouwen aan mijn persoonlijke ontwikkeling, en hardlooptrainer te worden. Ik doorliep daarvoor een pittige cursus bij de Atletiekunie om mijn licentie te halen. Wat het vooral zo pittig maakte, is dat ik stevig geconfronteerd werd met mijn gebrek aan kennis. En dan heb ik het niet alleen over theoretische kennis van een nieuw vakgebied. Het meest confronterend was de confrontatie met mezelf. In die nieuwe positie van trainer werden er nogal wat nieuwe skills van me gevraagd. Daarbij moest ik continu reflecteren op mijn eigen rol in het proces. Steeds weer werd ik uitgedaagd mijn eigen doelen en die van de atleten grondig te evalueren, te erkennen waar mijn grenzen lagen en leerdoelen te formuleren hoe ik dacht die grenzen te verleggen.  

In het themaverhaal zegt één van de geïnterviewden dat er op de bouw steeds meer écht naar elkaar wordt geluisterd. Ook wordt er vaker vroeg in het proces samengewerkt. En valt het hem op dat men elkaars vakkennis en expertise erkent. “Je kwetsbaar durven opstellen, ook durven toegeven wat je níet weet; je bespaart er een hoop ellende mee op de langere termijn”, zei hij. Als ik tijdens een interview zo’n uitspraak hoor, besef ik dat ik een juweeltje in handen heb. Dát weet ik dan wel weer gelijk.

Judith Witte
[email protected]