Begin oktober bracht ik een bezoek aan de Slavakto. Op weg ernaar toe vroeg ik me af wat me te wachten stond. “Hoe is de sfeer, met al die energie-ellende die bovenop de personeelstekorten komt? Ga ik naar een beurs waar overwerkte ondernemers onderling lopen te klagen en elkaars rampverhalen delen? Ga ik naar een beurs waar de standhouders lopen te mopperen omdat er totaal geen investeringsbereidheid is?
Bij binnenkomst viel ik meteen in het gezellige geroesemoes op de beursvloer. Alsof er niets aan de hand is. Bij wat dieper doorvragen, merkte ik wel dat standhouders een nieuwe pet hebben gekregen: die van sociaal werker. Met hen werden door de slager-ondernemers wel degelijk de verhalen gedeeld over de hoge prijzen en waar dat naar toe moet. Maar niet klagend, meer als een mededeling van feiten. En met de instelling: ‘Geen idee hoe lang ik dit vol kan houden, maar stoppen is geen optie!’
Deze ondernemers konden op de beursvloer even afstand nemen van de dagelijkse praktijk en nadenken over een toekomst ná de energiecrisis. Er was oprechte interesse in de producten die bij de diverse stands tentoongesteld stonden, met koopsignalen. Dat geeft toch wel aan hoe veerkrachtig de Nederlandse ondernemers zijn.
Na afloop liep ik naar buiten en wat zag ik aan de overkant? Een zeer slimme ondernemer die buiten de beursvloer, op zijn eigen terrein, zijn (potentiële) klanten verraste in een gezellige tent met open bar en de lekkerste hapjes. Daar heb ik nog even lekker nageborreld met een slagersechtpaar uit Breda en twee relaties uit de vleesindustrie. Ik reed met een zeer positief gevoel weer naar huis.
Onze ondernemers laten zich niet kisten!
Saskia Stender
Bron: Vakblad Voedingsindustrie 2022