Column Judith Witte: Kan dat niet slimmer?

Het is papierophaaldag. Naast de papiercontainers in de wijk staan her en der grote dozen, op hun beurt weer gevuld met kapotgesneden karton van nóg meer dozen. Hoe kan het ook anders? Dagelijks rijden er busjes door de straat, van DHL, Post NL, UPS, DPD, Jumbo, AH, Picnic. Zóveel verpakkingsmateriaal, terwijl het grote doel mínder is: hoe gaan we dat bereiken? Niet op deze manier, dat is mij wel duidelijk.  

Eerlijk is eerlijk: ik moet mijn hand in eigen boezem steken. Ik doe er zelf aan mee. We lachen thuis beschaamd om dat héle kleine onderdeeltje, online gekocht, dat ons bereikt in een megapakket vol vulmateriaal. Maar nu ik mij voor dit themanummer onderdompel in de wereld van verpakkingen, kijk ik samen met mijn huisgenoten even met andere ogen naar de wereld om me heen. Valt het me ineens weer op hoeveel lucht er in het plastic doosje voor kauwgummetjes zit, en in de verpakking voor rijst, hagelslag en muesli; daar had toch makkelijk twee keer zoveel product in gekund? We signaleren niet alleen veel lóze lucht. Te vaak ook gebakken lucht. 

Bij het uitpakken van onze weekendboodschappen bestuderen we de omhulsels van onze aankopen. We zien een NutriScore. Het logo van Planet Proof. Een Beter Leven keurmerk. Claims als ‘Bron van vitamine A’, ‘Rijk aan vezels’ en ‘Ondersteunt het immuunsysteem’. De kreet ‘Ambachtelijk bereid’. Klopt dat allemaal? Goede sier maken met claims, terwijl het product helemaal niet zo gezond of zuiver is: dat zou niet moeten mogen. Toch gebeurt het, letterlijk en figuurlijk ‘aan de lopende band’. IJsbrand Velzeboer schreef er een pittig boekje over: ‘Leugens op mijn bord’. Een pleidooi voor eerlijke informatie op en over de producten in de supermarkt. Zonder gesjoemel en misleiding.

Ondertussen worstel ik nog steeds met de sealtjes van vooral vleeswaren; die willen nog altijd niet open zonder eindeloos gepruts. Dan maar de schaar (die ik kocht in een onmogelijke blisterverpakking, dat moeten ze écht verbieden.) Kan dat niet anders? Slimmer? 

Wekelijks vis ik verpakkingen uit een van onze afvalbakken, om deze over te hevelen naar de juiste. Opnieuw geef ik een college over welk materiaal in welke afvalbak thuishoort aan mijn – in dit onderwerp overigens hevig óngeïnteresseerde – puberzoon en studentenmeiden. En ja, het is ook wel lastig. Vaak onduidelijk. Is het misschien tijd voor nóg een logo? Of moet deze boodschap ook eens anders worden verpakt? 

Judith Witte
[email protected]