Column Judith Witte: Een nieuwe toekomst

Ik zou het hier over de écht belangrijke zaken moeten hebben: over het stikstofdossier bijvoorbeeld en al die boeren die opeens geen vergunning meer hebben. Of over Trump die de een na de andere verbijsterende maatregel doorvoert. Verduurzaming draagt hij daarbij beslist geen warm hart toe, wat zijn daarvan de gevolgen op wereldschaal? Of gewoon, hier in Nederland; over hoe de krimpflatie-praktijken maar doorgaan en het consumentenvertrouwen schaden. 

Klimaatverandering, de energiecrisis, geopolitieke macht-krachtpatserij, ... Er zijn zóveel onderwerpen die me raken en meer aandacht verdienen, en talloze ondernemerskwesties die om een visie vragen, dat het me duizelt. De wereld schudt op zijn grondvesten, en ik zoek naar evenwicht. Als alles te groot wordt om te bevatten, maak ik me klein. Ik kruip in mijn schulp.

‘Mijn schulp’ mag je vrij letterlijk nemen. Dit betreft mijn huis en de dingen die dáár om aandacht vragen. Ook onder ons eigen dak heerst onrust. En dan doel ik niet op die lekkende dakgoot of het feit dat de ruiten hoognodig ge-upgrade moeten worden naar HR++. Het betreft mijn kroost. Na lang zoeken, eindeloos reageren en de moed niet opgeven, vinden ze een eigen woonplek. Ze vliegen uit, een nieuwe toekomst tegemoet.
Nu kan ik me natuurlijk opnieuw grote zorgen maken: wat is dat eigenlijk voor een toekomst? Welke wereld geven we aan onze kinderen door?

Maar er zijn nú even andere issues die om voorrang strijden. Vergeleken met de wereldproblematiek is het peanuts, maar toch… ze moeten een tafel hebben om aan te eten en stoelen om op te zitten. Een nieuw bed om in te slapen zodat ze uitgerust aan de volgende dag kunnen beginnen. Een koelkast, zodat hun boodschappen niet bederven. 

Die boodschappen doen ze trouwens slim, ze proberen verspilling écht te voorkomen. En ze zoeken zelf naar de meest energiezuinige apparatuur die hun budget toelaat. Ze struinen marktplaats en dumpzaken af. Daar vinden ze leuke meubels die door een ander zijn afgedankt, maar door deze jongeren liefdevol worden opgeknapt voor een tweede leven. Het is fijn dat ik tussen neus en lippen door nog een rolletje mag spelen in deze transitie-op-mini-schaal, al is die klein: ‘Mam, kun jij even met mij naar {vul plaatsnaam in} rijden om {vul meubelstuk/ apparatuur in} op te halen?’ 

 Deze generatie vindt zijn weg wel. Groots en dapper stappen ze de wijde wereld in. Dat stemt hoopvol, toch? 

Judith Witte
[email protected]